Het verhaal achter de foto II

Ook het verhaal achter de foto van Trui begint voor en achter de toonbank, kan het ook niet helpen maar het is nou eenmaal zo. Komt een vrouw de winkel in, wel even geleden hoor, vraagt om een supermalse biefstuk voor een jarige tante die 78 geworden is en al 70 jaar in haar huisje woont. Koren voor mijn oren natuurlijk, dus ik meng mij in het gesprek en van het een komt het ander, je raad het al. Of ik mocht ……:-) En Jawel ze ging dat voor mij regelen, met een dag was het voor elkaar.

Trui zat al voor het raam, ze woonde in een rijtje van zes onbewoonbaar verklaarde woninkjes in een afbraak buurt. Twee woninkjes waren nog in gebruik, een van Trui en de andere van een paar dames die ook voor de ramen zaten, maar dan met andere bedoelingen. Daar kom ik nog op terug in dit verhaal, Trui woonde dus daar bijna haar hele leven lang, eerst met haar ouders en later met een broer die tot zijn dood ook in dat huisje heeft gewoond en vrijgezel was.

Het was een klein huisje, waar al die jaren niets aan was gedaan, het behang op de muren was nog van dat fluwelenbehang met zo’n koord erboven langs, drie kamertjes, woonkamer, slaapkamer, klein kamertje boven en een keuken. Dat allemaal in de stijl van dik voor de oorlog en vol met antiek, in de slaapkamer was nog een bedstede, maar daar kon Trui (stijf geworden door reuma) niet meer uit komen dus was er een bed geplaatst. Het toilet stond buiten, er was geen achterom.

Trui was blij met mijn komst en kletste wat af, een echte buurtkrant, of ik koffie moest vroeg ze, dat wilde ik wel. Ze pakte een fles met van die( voor een week of twee) door haar zelf gemaakte koffie extract, goot er gekookte melk op, koek er bij en kletsen maar, de koffie was zo sterk dat ik een week maagtabletten heb gebruikt om klachten vrij te geraken. Vooral de buren daar zat ze nog al mee, het stond trui helemaal niet aan wat die dames daar deden, en leefde op haar leeftijd op voet van oorlog met de bewoonsters van het hoekpand.

Trui kon natuurlijk goed zien wie bij de dames zoal op bezoek kwamen, dan liep ze met haar kromme knieën naar de keuken, klom via een klein trapje op het aanrecht en riep door het bovenluikje naar de heren die achterom kwamen,” viezerd weet je vrouw dat wel” en daar waren de dames niet zo van gediend. Eerlijk waar, echt meegemaakt allemaal, maar ik wilde natuurlijk een foto maken en kapte het gesprek vriendelijk af. Trui ging op de rand van haar bed zitten, in een oogopslag zag ik dat het de plaat moest worden, statief opgesteld, Mamiya C330 er op, 400 film erin en opvallend licht meten. Er was niet veel licht enkel een klein raampje waar door de vitrage het licht naar binnen viel. Een lange belichting 1/8 bij F4.5 Trui kan aardig stil zitten alleen haar hand schudde iets.

Ik fotografeerde toen nog niet zo lang en deed nogal wat op de gok, maar na het ontwikkelen van de film zag ik dat ik toch goed zat en ben meteen gaan afdrukken op MG/FB, daar was de plaat van trui, ik was er zo trots op als een aap met zeven…. Een week later bracht ik de foto naar Trui, of ik nog koffie wilde, niet dus, dan maar wat fris en ze liep naar een kast met glaswerk toe om een glas te pakken. Ze had een jurk aan die bleek van haar moeder te zijn geweest. In die jurk zaten bijna dezelfde patronen als het behang, ik naar de auto en de camera maar weer op het statief gezet, opvallend licht gemeten en Trui voor de kast met het portret van haar moeder gezet. Ik kon het niet laten om ook nog eens deze plaat te schieten, Trui vond de foto wel mooi maar zich zelf niet. Enfin, Trui is er al lang niet meer de huisjes ook niet, maar gelukkig de foto’s met een m.i. enigszins documentaire waarde wel, goed bewaren voor het nageslacht.

Willem Wernsen